ژنێک تووتییه‌کی کڕی، به‌ڵام ڕۆژی دواتر بردییه‌وه بۆ دوکانه‌که. به خاوه‌ن دوکانه‌که‌ی وت: «ئه‌و باڵنده‌یه قسان ناکات!» خاوه‌ن دوکان کوتی: «ئاوێنه‌تان هه‌یه؟ تووتی خولیاوی ئاوێنه‌یه. خۆی تیدا ده‌بینێت و وه‌قسه دێت.» ژنه ئاوێنه‌یێکی کڕی و ڕۆیی. ڕۆژی دواتر

لێم ون نابی ... هۆنراوه‌ی: شنۆ عه‌زیزی وا تێنه‌گه‌ی، گه‌ر بڕۆیت و ئاوڕ له من نه‌ده‌یته‌وه یاد و شێوه‌ت ئه‌سڕمه‌وه لێم ون نابی گه‌ر سه‌د خۆشه‌ویستت ببێ و هه‌ر رۆژه‌ی مه‌‌یلت، ئاواره‌ی روخسارێ ببێ و خۆشه‌ویستیت سواڵکه‌رێکی سه‌ره‌‌ڕێ بێ لێم ون نابی

کابرایه‌ک له‌به‌ره‌خۆیه‌وه کوتی: «خوایه، قسه‌م له‌گه‌ڵ بکه!» له‌پڕ چوڕڕه‌یێک خوێندی، به‌ڵام کابرا گوێی نه‌دایه. ئه‌وجار کابرا به ده‌نگێکی به‌رزه‌وه کوتی: «خوایه، قسه‌م له‌گه‌ڵ بکه!» گرمه‌ی هه‌وران هات، به‌ڵام کابرا گوێی پێنه‌دا. کابرا هه‌رای کرد:

رۆژگارێکی دوور کابرایێک هه‌بوو که هه‌میشه له ژیانی خۆی گله‌یی ده‌کرد و ده‌یکوت: "به‌ختم نوستووه و هه‌تا وه‌خه‌به‌ر نه‌یه‌ت، ژیانم باشتر نابێت". پیرێکی زانا ئامۆژگاری کرد تا بۆ هه‌ڵستاندنی به‌ختی خۆی بچێته وڵاتێکی زۆر دوور که جادووکارێکی به

که‌ماڵه‌دین موده‌ڕڕیسی: له‌ ساڵی 1315ی هه‌تاوی له گوندی جه‌ڵدیانی پیرانشار له دایک بوو. باوکی مامۆستا مه‌لا محمه‌مه‌د ساڵحی موده‌ڕڕیسی مامۆستاێێکی ئایینی گه‌وره و زانا بوو که له گونده‌کانی جه‌ڵدیان و په‌سوێ فێرگه‌ی ئایینی دانابوو و ژمارێکی زۆر فه‌قێ و

کوڕێکی چکۆله به سه‌یری ده‌یڕوانییه قه‌ڵه‌می باپیره‌ی که نامه‌یێکی پێده‌نووسی. باپیره به بزه‌وه رووی له نه‌وه‌که‌ی کرد و کوتی: پێم خۆشه کاتێک که گه‌وره بووی وه‌ک ئه‌و قه‌ڵه‌مه بیت. کوڕه‌که به سه‌رسوڕمانه‌وه چاوی له قه‌ڵه‌مه‌که کرد و کوتی: به‌ڵام ئه‌وه‌ش