کابرایێک خه‌ونێکی سه‌یری دیت. له خه‌ونیدا چوبووه لای فریشته‌کان و له کاره‌کانی ئه‌وانی ده‌ڕوانی. هێندێک فریشته‌ی دیتن که زوو زوو ئه‌و نامانه‌ی که له زه‌وی‌‌ڕا گه‌یشتوون، ده‌که‌نه‌وه و له‌ناو قوتوویێکیدا داده‌نێن. کابرا پرسی: «ئه‌وه چ ده‌که‌ن؟» یه‌کیان

دره‌نگانێکی کابرا له کارڕا گه‌ڕاوه بۆ ماڵێ، ماندوو و شه‌که‌ت، له‌به‌ر ده‌رگا کوڕه پێنج ساڵه‌که‌ی که چاوه‌ڕوانی بوو، کوتی: - سڵاو بابه گیان، پرسیارێکت لێبکه‌م؟ - ئه‌دی بابه، چ پرسیارێک؟ - بابه! ئه‌تۆ، بۆ هه‌ر کاتژمێر کار چه‌ند پاره‌ی وه‌رده‌گری؟ باوکی به

گه‌میه‌ی کابرایه‌ک له ره‌شه‌بایه‌کی گه‌وره‌دا قوم بوو به‌ڵام ئه‌و کابرایه‌ به سه‌ختی رزگاری بوو و توانی خۆی بگه‌یێنێته دوورگه‌یێک. به چه‌رمه‌سه‌ری و تێکۆشانێکی زۆر توانی خانوویه‌کی چووکه بۆخۆی ساز کات... رۆژێک بۆ وه‌ده‌ست هێنانی ئاو و خوارده‌مه‌نی

چه‌ند منداڵێک که یه‌کتریان نه‌ده‌ناسی، ڕێککه‌وتن و بۆ سه‌یران به‌ره‌و کوێستان وه‌ڕێکه‌وتن. له پڕ دوویان له بڵنداییه‌ک‌ڕا که‌وتنه‌خوارێ و ئه‌وانی‌تر چوونه‌سه‌ر بڵنداییه‌که و دیتیان ئه‌وێ هه‌ڵدێرێکه که هه‌ردووکیان که‌وتوونه‌ته ناوقه‌دی هه‌ڵدێره‌که. کاتێک

کابرایه‌ک کچێکی سێ ساڵانه‌ی هه‌بوو. ڕۆژێک که هاته‌وه ماڵێ دیتی که کچه‌که‌ی به‌نرخترین په‌ڕی کتێبخانه‌که‌ی باوکی ده‌قوتوویێکی چووکه وه‌رپێچاوه. کابرا، له‌به‌ر ئه‌وه‌یکه کچه‌که‌ی په‌ڕه به‌نرخه‌که‌ی لێخراکردووه، لێی تووڕه بوو و ئه‌وشه‌و کچه به گریانه‌وه

کابرایه‌ک به شه‌قام‌دا ده‌ڕۆیی. گه‌یشته گوڵفرۆشییه‌ک و به بێ‌وازی ڕوانییه گوڵه‌کان. پاش چه‌ند چرکه‌یێک چووه‌ناو گوڵفرۆشییه‌که. ده‌یه‌ویست ده‌سکه‌گوڵێک بۆ دایکی بکڕێت و به پۆست‌دا به‌ڕێیکات بۆ ئه‌و شاره‌ی دایکی لێیدا ده‌ژیا، به‌ڵام له‌به‌ری گران بوو.