فریشته‌ی بێکار
کابرایێک خه‌ونێکی سه‌یری دیت. له خه‌ونیدا چوبووه لای فریشته‌کان و له کاره‌کانی ئه‌وانی ده‌ڕوانی. هێندێک فریشته‌ی دیتن که زوو زوو ئه‌و نامانه‌ی که له زه‌وی‌‌ڕا گه‌یشتوون، ده‌که‌نه‌وه و له‌ناو قوتوویێکیدا داده‌نێن. کابرا پرسی: «ئه‌وه چ ده‌که‌ن؟»
یه‌کیان وڵامی داوه: «ئێره به‌شی وه‌رگرتنه و دوعا و پاڕانه‌وه‌ی خه‌ڵک وه‌رده‌گرین و دیاننێرین بۆ خزمه‌ت خوا.»
کابرا چووه پێشتر و هێندێکی‌تری دیتن که نامه له‌ناو پاکه‌تدا داده‌نێن و ده‌ینێرن بۆ زه‌وی. پرسی: «ئه‌وه چ ده‌که‌ن؟»
یه‌کیان وڵامی داوه: «ئێره به‌شی ناردنه و ئێمه به‌زه‌یی و وڵامی خوا ده‌نێرین بۆ خه‌ڵکی سه‌ر زه‌وی.»
کابرا بڕێکی دیکه چووه پێش و فریشته‌یێکی دیت که بێکار دانیشتووه. به سه‌رسوڕمانه‌وه لێی پرسی: «ئه‌تۆ چ ده‌که‌ی و بۆ بێکاری؟!»
وڵامی داوه: «ئێره به‌شی پشتڕاستکردنه‌وه‌ی وڵامه. ئه‌وانه‌ی دوعایان قبوڵکراوه، ده‌بێ وڵامی پشتڕاستکردنه‌وه بنێرن. به‌ڵام که‌م که‌س وڵام ده‌ده‌نه‌وه.»
کابرا پرسی: «خه‌ڵک چۆن ده‌توانن وڵامی پشتڕاستکردنه‌وه بنێرن؟»
فریشته وڵامی داوه: «زۆر ئاسانه، ته‌نیا بڵێن: سپاس خوایه!»